In deze sectie heb ik het over de waarden en normen rondom seksualiteit zoals die tot uiting kwamen / komen in de morele paniek over de andere rol die met name meisjes binnen de Japanse cultuur zijn gaan spelen.
Ik heb iets met Japan. Ook wel met andere Aziatische landen als Indonesië en China, maar toch vooral met Japan. Het is een apart land.
Al op het gymnasium hield ik — op de schoolclub 'Spreken in het openbaar' — een causerie over karate, terwijl ik karate toen nog helemaal niet beoefende. Maar ik had er over gelezen en vond die vorm van zelfverdediging fascinerend. Ik ben later in mijn leven pas echt aan karate gaan doen en dat hielp me om minder bang te worden bij agressie. Bovendien was mijn sensei (leraar) een interessante vriendelijke en inspirerende Japanner en geleidelijk begon ik me daarom wat te verdiepen in de Japanse cultuur.
Niet alles daarvan vind ik geweldig. Ik houd al helemaal niet van militarisme en shōguns en samoerai en alles wat dat met zich mee brengt aan agressief gedrag. Maar goed, dat is voor een groot deel geschiedenis. Vandaag de dag houd ik niet erg van de verhoudingen tussen mannen en vrouwen, tussen ouders en kinderen. Die zijn vaak te traditioneel naar mijn smaak.
Maar er zijn ook zaken waarvan ik enorm hou. Zoals de traditionele houten huizen met zijn shoji (schuifdeuren en -ramen), tsuitate (kamerschermen), tatami (vloermatten), en zo meer. Mijn huis is er een stuk Japanser door geworden.
Ook vind ik de echte kimono — zo een als actrice Mio Imada hiernaast draagt — prachtig. Dat zijn indrukwekkende kunstwerken.
Daarnaast vind ik de Japanse taal fascinerend. De taal spreken is één ding, maar hem schrijven een heel ander ding. Japanners gebruiken drie schriften door elkaar heen (kanji, hiragana, katakana) en zelfs de schrijfrichting kan variëren. Heel ingewikkeld voor iemand die er niet mee is opgegroeid.
Verder ben ik erg gaan houden van Japanse films en Japanse actrices. En dan bedoel ik niet de films met een hoop geweld of horror samen met een vrachtlading aan special effects zoals we die ook kunnen aantreffen in Hollywoodfilms. Maar dan denk ik aan originele vindingrijke films met poëtische titels als Sekai Kara Neko Ga Kieta Nara (Als katten van de wereld zouden verdwijnen).
Maar hier gaat het dus over waarden en normen rondom seksualiteit en identiteit. Hier gaat het over de Japanse geisha. Hier gaat het vooral over de stoute Japanse meisjes die voor een regelrechte morele paniek zorgden: de kogal (opstandige schoolmeisjes), de verschillende groepen aidoru (idolen: meisjes in popgroepen en als pin-ups), enjo kōsai (meisjes die tegen een vergoeding afspraakjes hebben met volwassenen), en nog meer.