Mensen hebben altijd manieren en middelen gevonden om zichzelf en anderen seksueel te stimuleren. Dat is iets van alle tijden en van alle culturen.
John Danaher en Neil McArthur vatten dat helder samen in hun boek Robot sex - Social and ethical implications:
"Dildos have been found in ancient cultures in both the East and West. And the technology of sex has advanced over the centuries. In 1869, the American physician George Taylor invented the first steam-powered vibrator. It was used at the time as a treatment for women suffering from hysteria. The first electrical vibrator for consumer sale was produced by the company Hamilton Beach in 1902. At around the same time, the first manufactured sex dolls became available, though the idea of the sex doll has a much longer history — one that can be traced back to the myth of Pygmalion and to Dutch sailors’ dames des voyages in the 1700s. Since the early part of the twentieth century there have been further developments in the technology of sex, from artificial vaginas to lifelike silicone dolls to teledildonics. This book is about another development in the technology of sex, namely: the creation of advanced sex robots.(3-4)"
Conservatieven die nog steeds denken dat seks alleen bestemd is voor de voortplanting en dat het er niet om gaat dat mensen van seks genieten zijn uiteraard tegen het gebruik en de beschikbaarheid van genoemde technische middelen. Laat staan technische middelen die op mensen lijken zoals sekspoppen en seksrobots. Waarschijnlijk is het in veel religies zelfs verboden om iets te maken dat op mensen lijkt.
Maar natuurlijk hoeven we ons niets aan te trekken van religie en zijn er dus mensen die hun uiterste best doen om humanoïde robots (hubots) te maken die sprekend lijken op mensen, eh … op vrouwen dan. De technische wereld is op het moment immers voornamelijk een mannenwereld en veel mannen denken nog steeds dat ze de baas moeten kunnen spelen over vrouwen.
Dus bedenken ze poppen en robots die op vrouwen lijken — liefst op vrouwen zoals die in de Playboy staan — en die precies doen wat ze willen en nooit met een ander aan de haal gaan. Vrouwen als April in de tv-serie *Buffy the Vampire Slayer* (seizoen 5, aflevering 15) bijvoorbeeld. Zoek maar eens naar plaatjes van seksrobots en zo meer, en je zult versteld staan van de mannelijke fantasieloosheid op de achtergrond.
De seksrobots uit dat soort films en series zijn dus humanoïde robots. Dat zijn robots die qua uiterlijk en gedrag precies op mensen lijken en die speciaal gemaakt zijn voor seks met mensen. Ze beschikken dus over een reeks cognitieve en andere vaardigheden om die functie uit te oefenen. Or so they say ... Maar dat soort seksrobots bestaan helemaal nog niet. Er bestaan al wel robots voor seks, maar die zijn weinig geavanceerd.
Mensen nemen die beelden van perfecte humanoïde robots in films en tv-series over en denken dan vanuit een of ander kritiekloos vooruitgangsoptimisme dat dat ooit realiteit zal worden. Ik denk dat dat principieel onmogelijk is en dat we altijd met armzalige imitaties te maken zullen krijgen. Zie mijn bespreking van het boek van Danaher / McArthur voor de argumenten